De persoon die ik heb geobserveerd is mijn jongere zus Michelle. Ze heeft een druk leven. Meestal zal Michelle een lasagne eten als ze weinig tijd heeft, omdat het vlug klaar moet zijn en lekker moet zijn.
De waarden waar ik vooral mee heb verdergewerkt zijn <genieten> en <veiligheid>. Michelle geniet graag van haar eten. Volgens haar kan ze dit niet doen doordat de lasagne er niet vers uitziet. Het irriteert haar ook dat er lasagnerestjes tussen de ribbeltjes blijven steken. Ook de kaas die aan het bakje blijft plakken vindt ze ook niet leuk.
Ik ben op zoek gegaan naar een materiaal die een oplossing is voor dit probleem. Ik kwam uit op bakpapier. Bakpapier geeft een authentiek gevoel en men legt onmiddellijk de link met vers eten. Ook is het bakpapier glad, waardoor alle restjes meegenomen kunnen worden. Het aangebakken kaas is ook makkelijk van het bakpapier te halen. Doordat het bakpapier een dun materiaal is, zal het onmiddellijk afkoelen, waardoor men zich niet zal verbranden.
Het bakpapier zelf is natuurlijk niet stevig genoeg, dus heb ik er een bakje bij ontworpen. Deze is normaal gemaakt uit karton die in de oven mag. Dit is speciaal behandeld karton die temperaturen aankan tot 220°C. Ook kan het bakje gemaakt worden uit aluminium.
Filmpje:
Ik heb de verpakking uitgetest met een echte lasagne. Op het filmpje is te zien hoe ik de verpakking openmaak en de lasagne overschep op een bord. Ik kan makkelijk de laatste restjes er af schrapen. Het is ook mogelijk om de lasagne op te eten uit het opengeslagen bakje. Het is ook mogelijk enkel het bakpapier eruit te halen en op je bord te plaatsen.
